Σ’ αυτές τις εκλογές πάρε το παιχνίδι πάνω σου

“Δεν θα πάω να ψηφίσω” μου λες και το λένε όλο και πιο πολλοί γύρω μου. Υπάρχουν και άλλοι  που λένε “δεν θα ψήφιζα, αλλά το κάνω για σένα”. Έχεις δίκιο. Οι πολιτικοί έκαναν ό,τι μπορούσαν για να απαξιώσουν την ψήφο μας. Εκμεταλλεύτηκαν τις προσδοκίες μας. Μας είπαν ψέμματα. Έκαναν ό,τι γούσταραν με τα λεφτά μας. Τώρα μας λένε να ξεχάσουμε τα όνειρά μας και να κάνουμε υπομονή... Γιατί να ψηφίσεις;

Σκέψου το, όμως, ξανά. Γιατί να ψηφίσεις; Άσε με να απαντήσω ή κάνε μια βόλτα στην πόλη.

Δες το ποδήλατο στην παραλία. Φαντάσου κάθε αυτοκίνητο της πόλης να γίνεται ποδήλατο.  Ρίξε μια ματιά στο Θερμαϊκό. Σκέψου ότι θα μπορούσε να είναι γεμάτος ιστιοπλοϊκά. Πέτα το τενεκεδάκι της coca cola σου σ’ ένα συμβατικό κάδο. Αναρωτήσου γιατί να μην είναι κάδος ανακύκλωσης. Πέρνα από τη ΔΕΘ και το Γ’ Σώμα Στρατού. Αντί για τα γκρίζα κτίρια δες ότι θα μπορούσε να γίνει ένα μεγάλο πάρκο και ένα κέντρο πολιτισμού. Θυμίσου πόσο ωραία περάσαμε στο street fest του Δήμου στη Βαλαωρίτου. Δες τους ανθρώπους της πόλης. Αυτή η πόλη έχει δυνάμεις, έχει ζωντάνια, ρυθμό, ενέργεια. Δεν έχουμε περιθώρια να τα σπαταλάμε.

Κοίτα το νέο Δημαρχείο, όχι το κτίριο, την ουσία του, τις υπηρεσίες για τους συμπολίτες μας. Θέλεις ένα γραφείο που να υποστηρίζει τους νέους επιχειρηματίες και τους νέους ανέργους; Το θέλεις ανοιχτό στους δημιουργικούς ανθρώπους; Σκέψου δημοτικές δομές εθελοντών που ασχολούνται με τα ενδιαφέροντα τους, μαθαίνουν, αλλά και στηρίζουν την πόλη. Δεν είναι άπιαστα όνειρα αυτά, υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα. Είναι πρωτοβουλίες που μπορούν να αλλάξουν την κουλτούρα της πόλης, την καθημερινότητα μας, να γίνουμε περισσότερο κοινότητα, να έρθουμε πιο κοντά.

Γύρνα από την Τσιμισκή. Αυτοκίνητα μποτιλιαρισμένα στην κίνηση και εσύ επιμένεις. Δεν θα ψηφίσεις, λες, γιατί κοίτα πώς είναι η πόλη...

Μην ψηφίσεις τότε. Σκέψου, όμως ξανά.  Αν δεν ψηφίσεις για όσα έγιναν χθες, ακυρώνεις και όσα μπορούν να γίνουν αύριο. Μπορούν, με ρωτάς;

Εγώ λέω ότι μπορούν.  Σ’  εμπιστεύομαι. Σου λέω ότι όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε όσα δεν μας αρέσουν. Μάλλον, είναι ανάγκη να τα αλλάξουμε γιατί θα ζήσουμε σ’ αυτή την πόλη για δεκαετίες και έχει νόημα να την κάνουμε καλύτερη.  Τώρα πρέπει να πάρουμε το παιχνίδι πάνω μας.  Κανένας αγώνας δεν κερδήθηκε από τον πάγκο.

Μπορούμε να διαλέξουμε σωστά. Να δουλέψουμε μόνο για ό,τι έχει αξία. Να πιστεύουμε σε ό,τι κάνουμε. Να είμαστε εκεί που έχει νόημα.

Μην αφήνεις εσένα απ’ έξω. Μην αφήνεις άλλους να αποφασίσουν για σένα. Μην το κάνεις για μένα. Κάν’το για σένα. Σ’ αυτές τις εκλογές μην ψηφίσεις όσους δεν σε πείσουν. Ψήφισε, όμως, αυτούς που πιστεύεις ότι αξίζει να προχωρήσουν.

Δώσε την ευκαιρία να γίνει όλη η πόλη μια ομάδα, μια “Ομάδα Δημιουργίας για τη Θεσσαλονίκη”. Έλα κι εσύ μαζί μας. Έλα να πάρουμε το μέλλον στα χέρια μας. Μόνο μαζί μπορούμε.

Μετά την κρίση

Η διαπίστωση είναι απλή και αναπόφευκτη, είμαστε υπό κρίση. Κρίση στην οικονομία, κρίση στην πολιτική, κρίση στη χώρα, κρίση στην πόλη. Το βιώνουμε κάθε μέρα, στις δουλειές μας, στις οικογένειες μας, στις κουβέντες μας με τον περιπτερά, με τους φίλους μας, με τους συνεργάτες μας. Περπατώντας στη γειτονιά και βλέποντας τα λουκέτα και τα κατεβασμένα ρολά. Παρακολουθώντας μια κυβέρνηση που εξακολουθεί να υποθηκεύει το μέλλον μας και ν’ αγνοεί την αναπτυξιακή πολιτική, να μην αποδέχεται ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, με το ίδιο πείσμα που κάποτε ο σημερινός πρωθυπουργός δήλωνε ανεύθυνα πώς “τα λεφτά υπάρχουν”.

Αυτό που θα κάνει βαθύτερη την κρίση, όμως, είναι να πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος, να απογοητευτούμε, να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια. Η κρίση θα γίνει χειρότερη αν δεν δώσουμε ευκαιρία σε έναν νέο τρόπο σκέψης και σε νέους ανθρώπους να διορθώσουν τα λάθη του παρελθόντος.

Στις 7 Νοεμβρίου μας δίνεται η ευκαιρία να αποφασίσουμε πώς θα αντιμετωπίσουμε την κρίση, αλλά και πώς θα προχωρήσουμε μετά από αυτή. Οι εκλογές της 7ης Νοεμβρίου έχουν ευρύτερη σημασία, όχι μόνο γιατί μπορούν να στείλουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό μήνυμα προς την κυβέρνηση, αλλά και γιατί οι τοπικές κοινωνίες μπορούν να πάρουν το μέλλον στα χέρια τους.

Εμείς με την “Ομάδα Δημιουργίας για τη Θεσσαλονίκη” με επικεφαλή τον υποψήφιο δήμαρχο Κώστα Γκιουλέκα λέμε ότι σ’ αυτή τη συγκυρία ο Δήμος αποκτά ένα νέο ρόλο. Πρέπει να σταθούμε δίπλα στους συμπολίτες μας, δίπλα στους νέους, στις οικογένειες, στους εμπόρους και να στηρίξουμε την οικονομική ανασύνταξη της πόλης. Για αυτό προτείναμε πάγωμα των τελών για όλους, απαλλαγή από τα τέλη για δύο χρόνια για όλους τους νέους επαγγελματίες, εκπτωτική κάρτα νέων, γραφείο νεανικής επιχειρηματικότητας και πρόληψης της ανεργίας, μείωση των τροφείων των παιδικών σταθμών για ειδικές ομάδες, καταπολέμηση του παραεμπορίου που γονατίζει την αγορά και κατάργηση των τελών για όλους τους επαγγελματίες που πλήττονται από τα έργα του ΜΕΤΡΟ.

Και επιπλέον πρέπει να φροντίσουμε για την ανάπτυξη της πόλης μας. Στη Θεσσαλονίκη έχουμε κουραστεί να μετράμε χαμένες ευκαιρίες. Τώρα είναι η ώρα να επενδύσουμε στον πολιτισμό, την παιδεία, την έρευνα, το εμπόριο, τον τουρισμό. Η Θεσσαλονίκη μπορεί να γίνει κέντρο παιδείας και πολιτισμού, τουριστικό, διαμετακομιστικό κέντρο και κέντρο αγορών. Χρειάζεται όμως τη δική της στρατηγική και τη σύμπραξη όλων των φορέων. Χρειάζεται τον Δήμο να ηγείται αυτής της αναπτυξιακής προσπάθειας και να τη συντονίζει. Για αυτό εμείς προτείναμε Αντιδημαρχία Τουρισμού, γραφείο προσέλκυσης και υποστήριξης επενδύσεων στον Δήμο, στενή συνεργασία του Δήμου με τα Πανεπιστήμια και το ΑΤΕΙ, και ανεξάρτητη δεξαμενή σκέψης για τη Θεσσαλονίκη (Think Tank) που θα μελετά συνεχώς τα ζητήματα της πόλης, θα αναδεικνύει ευκαιρίες και θα προτείνει λύσεις.   

Αυτός είναι ο δικός μας άλλος δρόμος για τον Δήμο, για μια δυναμική Θεσσαλονίκη που δουλεύει ως ομάδα, που αντιστέκεται ενωμένη και ξεχωρίζει. Αυτή είναι η πραγματική αλλαγή, στην πράξη και όχι στα λόγια. Για αυτή την αλλαγή ζητάμε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών μας στις 7 Νοεμβρίου.

Στις 7 Νοεμβρίου ψηφίζουμε όλοι ενάντια στην κρίση, για τη Θεσσαλονίκη μετά την κρίση, τη Θεσσαλονίκη που έχει δυνάμεις, αισιοδοξία και χαμόγελο. 

Η Θεσσαλονίκη των σχεδόν 50.000.000

ένα παράδειγμα & μια ιδέα! 

Η Ελλάδα δεν είναι η μόνη χώρα που δοκιμάστηκε οικονομικά. Δεν είναι η μόνη διεφθαρμένη χώρα, δεν είναι η μόνη χώρα που έχει υψηλή ανεργία. Πολλές φορές οι δοκιμασμένες λύσεις στο εξωτερικό, σε συνδυασμό με την προσαρμογή στην ελληνική πραγματικότητα, είναι η ενδεδειγμένη λύση.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η πόλη της Σαραγόσα στην Ισπανία (5η πόλη της Ισπανίας, πληθυσμός 650.000). Πριν από περίπου μία δεκαετία, η τοπική κυβέρνηση της Αραγωνίας, θέλοντας να αντιμετωπίσει το σοβαρό πρόβλημα ανεργίας που θα δημιουργούσε στην πόλη η μετακίνηση των εργοστασίων της OPEL/SEAT σε άλλες χώρες, δημιούργησε σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, την κεντρική κυβέρνηση, αλλά και ιδρύματα όπως το τοπικό πανεπιστήμιο και το Μ.Ι.Τ. το PLAZA (Platforma Logistica Zarazoza), ένα σύστημα διεθνούς εμπορευματικής διακίνησης που εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο κέντρο εφοδιασμού (Logistics Hub) στην Ευρώπη.


Η σύλληψη της αρχικής ιδέας ξεκίνησε από την ανάγκη για οικονομική ανάπτυξη , και βασίστηκε σε 2 βασικά συμπεράσματα. Η Σαραγόσα βρίσκεται στο κέντρο περίπου 3 χωρών (Πορτογαλία,Ισπανία,Γαλλία) και σε ακτίνα 350 χλμ κατοικούν περίπου 20.000.000 άνθρωποι. Με την συγκεκριμένη δράση η Σαραγόσα οδηγήθηκε στον δρόμο της οικονομικής ανάπτυξης, φιλοξένησε την Expo του 2008, και αποτελεί πλέον πρότυπο αναπτυξιακής πολιτικής. 

Μελετώντας τη Σαραγόσα σ᾽ένα εκπαιδευτικό ταξίδι δεν μπόρεσα να αποφύγω τη σύγκριση με τη Θεσσαλονίκη. Η Θεσσαλονίκη αποτελεί το κέντρο μιας ακτίνας 500 χιλιομέτρων στην οποία υπάρχουν 9 χώρες και κατοικούν σχεδόν 50.000.000 άνθρωποι. Αποτελεί σημείο στο οποίο ενώνονται η Εγνατία οδός, η ΠΑθΕ, διεθνείς οδικοί άξονες και το οποίο συνδυάζει μεγάλους σταθμούς και στις 3 μορφές μεταφοράς προϊόντων (ξηρά, θάλασσα, αέρας). Επιπλέον, είναι μία από τις μεγαλύτερες πανεπιστημιουπόλεις της Ευρώπης, με 3 μεγάλα ιδρύματα (ΑΠΘ, ΑΤΕΙΘ, Παν. Μακεδονίας). Η στρατηγική θέση του λιμανιού της αποτελεί μία από τις πλησιέστερες διόδους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της ηπειρωτικής Ευρώπης προς τη Μαύρη Θάλασσα και τη διώρυγα του Σουέζ.

Η Θεσσαλονίκη έχει τις δυνατότητες, αλλά όχι και τις προϋποθέσεις. Πρέπει να αξιοποιήσουμε τα πλεονεκτήματα μας. Να φτιάξουμε υποδομές. Να λύσουμε τα προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε “τα προβλήματα μας έχουν δημιουργηθεί από ανθρώπους, συνεπώς μπορούν και να λυθούν από ανθρώπους. Κανένα πρόβλημα της ανθρώπινης φύσης δεν είναι πέρα από τον άνθρωπο.” Συνεπώς, χρειαζόμαστε ανθρώπους με ιδέες, γνώση και θέληση να διεκδικήσουν και να δημιουργήσουν μια άλλη Θεσσαλονίκη. 

Τριαντάχρονος Θεσσαλονικιός

Πριν περίπου δέκα μέρες γιόρτασα μαζί με αγαπημένους μου φίλους τα πρώτα -άντα... πέρασαν γρήγορα τελικά, και όμορφα. Γυρνώντας σπίτι άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου ανακατεμένες εικόνες από το σχολείο, από την παρέα μου, από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια και από τον τελευταίο μου φοιτητικό σταθμό στην Αμερική. Άραγε πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα επιστρέψει, και τι είναι τελικά αυτό που σχεδόν ενστικτωδώς με έκανε τότε να θέλω να γυρίσω πίσω ...

Η πόλη μου. Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα ο αέρας της και οι άνθρωποι της, είναι η οικογένεια μου και οι φίλοι μου που μεγαλώσαμε μαζί. Είναι ο Τζάκος, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Πέτρος, με τους οποίους θα γελάσουμε το ίδιο για πολλοστή φορά όταν κάποιος θα τύχει να θυμίσει μια ιστορία από το σχολείο μας. Είναι όσοι και όσα πρωταγωνιστούν σ’ αυτή την πόλη, που μας ενθουσιάζει, μας απογοητεύει, μας θυμώνει, μας συνεπαίρνει, μα πάνω απ' όλα μας κάνει να επιμένουμε να αναζητούμε τον δρόμο μας εδώ, στη Θεσσαλονίκη.


Η Θεσσαλονίκη είναι η παιδική μου ηλικία. Είναι η Πλατεία Εμπορίου όπου ο παππούς Πέτρος είχε το μαγαζί του σε ένα από τα παλιά διατηρητέα της πόλης, εκεί που μέχρι σήμερα, η ταμπέλα «ΕΓΓΛΕΖΟΣ» εξακολουθεί παραδόξως να παραμένει κρεμασμένη και να κουβαλάει πάνω της την ιστορία των προσφύγων, που έχασαν την πατρίδα και έκαναν σε αυτήν την πόλη μία νέα αρχή.

Είναι η Ερμού όπου ο παππούς Ανδρέας είχε ανοίξει το πρώτο παιχνιδάδικο δίπλα στο Καπάνι, και οι σακούλες «ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΡΩΝΗΣ» που κυκλοφορούν ακόμη για να μου θυμίζουν οικογενειακά Χριστούγεννα της δεκαετίας του '80, και εμένα παιδί να παριστάνω πίσω από έναν πάγκο τον πωλητή παιχνιδιών.

Είναι η Αχειροποίητος Εκκλησία και το σπίτι της γιαγιάς, είναι η παραδοσιακή αγορά της Μοδιάνο όπου από τότε γυρίζαμε φορτωμένοι με τα ψώνια του Σαββάτου. Θεσσαλονίκη είναι τα χρώματα, οι φωνές, οι μυρωδιές των οδών Ερμού και Βασιλέως Ηρακλείου, και των στοών, που μας κάνουν να αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη κάθε μέρα και πιο πολύ. Από παιδιά μέχρι και σήμερα. Είναι η ανάμνηση των κατασκηνώσεων της Χ.Α.Ν.Θ. και των καλύτερων καλοκαιριών μας σαν παιδιά. Είναι τα παγωτά της ΩΡΑΙΑΣ στην Κούσκουρα, που έγινε το πρώτο μας «βραδινό» στέκι στο γυμνάσιο.

Είναι το σινεμά του Ολύμπιον, το φαγητό στον Τάκη με την παρέα, τα ρεμπετάδικα της Κασσάνδρου και η πλατεία του Μπιτ Παζάρ που πρωτοπήγαμε σαν φοιτητές.Είναι η «Όμορφη νύχτα», το ιστορικό μαγαζί της Παπάφη, που κουβαλούσε την ιστορία του ρεμπέτικου της Θεσσαλονίκης, στο οποίο είχα την τύχη να βρεθώ λίγο πριν κλείσει.

Είναι η αποθήκη Γ’ τις μέρες του φεστιβάλ, είναι η παλιά παραλία πρωινό Οκτώβρη με ομίχλη.

Είναι το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, εκεί όπου μάθαμε σαν φοιτητές, δράσαμε συλλογικά, καταθέσαμε τις πολιτικές μας ιδέες και προτάσεις, δημιουργήσαμε, βιώσαμε την δύναμη της ομάδας, τη χαρά της ομαδικής δουλειάς, που μας δένει ακόμη.

Είναι η ιεροτελεστία και η συγκεκριμένη διαδρομή που ευλαβικά ακολουθούμε ακόμα και σήμερα στο δρόμο για την Τούμπα κάθε Κυριακή που παίζει ο ΠΑΟΚ.

Είναι οι άνθρωποι της πόλης. Θεσσαλονίκη είναι ο Γιάννης Κυριακίδης, ο Γιώργος Κούδας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Κώστας Λαχάς, ο κύριος που πουλούσε σάμαλι στη Μοδιάνο και ο κύριος που διόρθωνε ποδήλατα σε μία πρασιά οικοδομής στην Αγια Σοφιά.

Όσα θυμάμαι, στιγμές δικές μου μπερδεμένες με τη ζωή της πόλης, με κάνουν να χαμογελάω. Οι αναμνήσεις τώρα δεν έχουν νοσταλγία, δεν κρύβουν το “κάποτε ήταν καλύτερα” γίνονται κίνητρα και όρεξη για δουλειά, για να προλάβουμε να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες μας γι' αυτό που κάποτε θέλαμε να γίνει η πόλη μας, όταν εμείς θα μεγαλώναμε...

Γιατί δεν φοβόμαστε όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς από εμάς.

Οι ανάγκες μας δεν γίνονται μακέτα

Για άλλη μια φορά οι Θεσσαλονικείς γινόμαστε μάρτυρες μιας κακόγουστης φάρσας της κυβέρνησης. Η κ. Μπιρμπίλη μας παρουσίασε τις προβλέψεις και τις προθέσεις της κυβέρνησης για τη Θεσσαλονίκη, ύψους 2 δισεκατομμυριών ευρώ. Οι οποίες μάλλον κατα λάθος βαφτίστηκαν "πρόγραμμα 2012". Μόνο που αυτή η παρουσίαση έχει τόση σχέση με το πρόγραμμα και είναι τόσο ρεαλιστική, όσο και η έκθεση του Γιωργάκη και της Μαρίας στο σχολείο, όταν γράφουν για την πόλη που ονειρεύονται. 

Η κ. υπουργός θα έπρεπε να ξέρει ότι αυτά τα έχουμε ξαναδεί και τα έχουμε ξανακούσει πολλά χρόνια νωρίτερα. Έχουμε χορτάσει μελέτες και μακέτες που σχεδιάστηκαν για τη Θεσσαλονίκη, χωρίς, όμως, τους Θεσσαλονικείς. Το γεγονός βέβαια ότι δεν υπήρξε καμία δέσμευση για χρονοδιαγράμματα μαρτυρά ότι δεν υπάρχουν και προθέσεις για την υλοποίησή του δήθεν προγράμματος 2012. Θα ακολουθήσει τη μοίρα και των υπόλοιπων μελετών και μακετών. Θα μπει σε κάποιο συρτάρι για να ξαναβγεί λίγο πριν τη ΔΕΘ ή τις επόμενες εκλογές.

 

Θα πρέπει να αναρωτηθούμε, όμως, για τη σκοπιμότητα της παρουσίασης.  Όλα αυτά που δεν μπορούσαμε να κάνουμε τόσα χρόνια, ήρθε η ώρα να γίνουν πράξη; Τώρα; Μέσα στην χειρότερη οικονομική κρίση και λίγο πριν τις εκλογές για την τοπική αυτοδιοίκηση;  Η κ. Μπιρμπίλη ίσως και να το γνώριζε αποφάσισε όμως να κάνει την ανακοίνωση τώρα. Τυχαίο; Δεν νομίζω.

  

Η δική μας απάντηση, όμως, είναι ότι οι ανάγκες μας δεν μπορούν να γίνουν μακέτα. Τα προβλήματα τις καθημερινότητας δεν αντιμετωπίζονται με μελέτες. Χρειάζεται δουλειά και τώρα ήρθε η ώρα της γενιάς μας να δουλέψει, να διεκδικήσει, να δημιουργήσει, τη Θεσσαλονίκη που ονειρευόμαστε, τη δική μας Θεσσαλονίκη, που δεν περιμένει, δεν γκρινιάζει, πρωταγωνιστεί! 

  

Συμμετέχουμε στη μέρα χωρίς αυτοκίνητο, γιατί το αυτοκίνητο είναι σαν την πεθερά μας

Συμμετέχουμε στη μέρα χωρίς αυτοκίνητο αναζητώντας τα σημεία της πόλης που μας κάνουν να χαμογελάμε. Γιατί το αυτοκίνητο είναι σαν την πεθερά μας. Μπορούμε να έχουμε καλή σχέση μαζί της, αλλά δεν πρέπει να εξουσιάζει τη ζωή μας. Γιατί αν η μοναδική γυναίκα της ζωής σου είναι η πεθερά σου, υπάρχει πρόβλημα...

Αγαπάω τη Θεσσαλονίκη και θέλω να την βλέπω να χαμογελάει

Για αυτό μπαίνω στην μάχη των εκλογών με την Ομάδα Δημιουργίας του Κώστα Γκιουλέκα, γιατι μπορούμε να κάνουμε τους Θεσσαλονικιούς να χαμογελούν αληθινά για την πόλη τους.