Πριν περίπου δέκα μέρες γιόρτασα μαζί με αγαπημένους μου φίλους τα πρώτα -άντα... πέρασαν γρήγορα τελικά, και όμορφα. Γυρνώντας σπίτι άρχισαν να περνάνε από το μυαλό μου ανακατεμένες εικόνες από το σχολείο, από την παρέα μου, από τα πανεπιστημιακά μου χρόνια και από τον τελευταίο μου φοιτητικό σταθμό στην Αμερική. Άραγε πώς θα ήταν η ζωή μου αν δεν είχα επιστρέψει, και τι είναι τελικά αυτό που σχεδόν ενστικτωδώς με έκανε τότε να θέλω να γυρίσω πίσω ...
Η πόλη μου. Η Θεσσαλονίκη είναι για μένα ο αέρας της και οι άνθρωποι της, είναι η οικογένεια μου και οι φίλοι μου που μεγαλώσαμε μαζί. Είναι ο Τζάκος, ο Δημήτρης, ο Νίκος, ο Πέτρος, με τους οποίους θα γελάσουμε το ίδιο για πολλοστή φορά όταν κάποιος θα τύχει να θυμίσει μια ιστορία από το σχολείο μας. Είναι όσοι και όσα πρωταγωνιστούν σ’ αυτή την πόλη, που μας ενθουσιάζει, μας απογοητεύει, μας θυμώνει, μας συνεπαίρνει, μα πάνω απ' όλα μας κάνει να επιμένουμε να αναζητούμε τον δρόμο μας εδώ, στη Θεσσαλονίκη.
Η Θεσσαλονίκη είναι η παιδική μου ηλικία. Είναι η Πλατεία Εμπορίου όπου ο παππούς Πέτρος είχε το μαγαζί του σε ένα από τα παλιά διατηρητέα της πόλης, εκεί που μέχρι σήμερα, η ταμπέλα «ΕΓΓΛΕΖΟΣ» εξακολουθεί παραδόξως να παραμένει κρεμασμένη και να κουβαλάει πάνω της την ιστορία των προσφύγων, που έχασαν την πατρίδα και έκαναν σε αυτήν την πόλη μία νέα αρχή.
Είναι η Ερμού όπου ο παππούς Ανδρέας είχε ανοίξει το πρώτο παιχνιδάδικο δίπλα στο Καπάνι, και οι σακούλες «ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΑΡΩΝΗΣ» που κυκλοφορούν ακόμη για να μου θυμίζουν οικογενειακά Χριστούγεννα της δεκαετίας του '80, και εμένα παιδί να παριστάνω πίσω από έναν πάγκο τον πωλητή παιχνιδιών.
Είναι η Αχειροποίητος Εκκλησία και το σπίτι της γιαγιάς, είναι η παραδοσιακή αγορά της Μοδιάνο όπου από τότε γυρίζαμε φορτωμένοι με τα ψώνια του Σαββάτου. Θεσσαλονίκη είναι τα χρώματα, οι φωνές, οι μυρωδιές των οδών Ερμού και Βασιλέως Ηρακλείου, και των στοών, που μας κάνουν να αγαπάμε τη Θεσσαλονίκη κάθε μέρα και πιο πολύ. Από παιδιά μέχρι και σήμερα. Είναι η ανάμνηση των κατασκηνώσεων της Χ.Α.Ν.Θ. και των καλύτερων καλοκαιριών μας σαν παιδιά. Είναι τα παγωτά της ΩΡΑΙΑΣ στην Κούσκουρα, που έγινε το πρώτο μας «βραδινό» στέκι στο γυμνάσιο.
Είναι το σινεμά του Ολύμπιον, το φαγητό στον Τάκη με την παρέα, τα ρεμπετάδικα της Κασσάνδρου και η πλατεία του Μπιτ Παζάρ που πρωτοπήγαμε σαν φοιτητές.Είναι η «Όμορφη νύχτα», το ιστορικό μαγαζί της Παπάφη, που κουβαλούσε την ιστορία του ρεμπέτικου της Θεσσαλονίκης, στο οποίο είχα την τύχη να βρεθώ λίγο πριν κλείσει.
Είναι η αποθήκη Γ’ τις μέρες του φεστιβάλ, είναι η παλιά παραλία πρωινό Οκτώβρη με ομίχλη.
Είναι το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, εκεί όπου μάθαμε σαν φοιτητές, δράσαμε συλλογικά, καταθέσαμε τις πολιτικές μας ιδέες και προτάσεις, δημιουργήσαμε, βιώσαμε την δύναμη της ομάδας, τη χαρά της ομαδικής δουλειάς, που μας δένει ακόμη.
Είναι η ιεροτελεστία και η συγκεκριμένη διαδρομή που ευλαβικά ακολουθούμε ακόμα και σήμερα στο δρόμο για την Τούμπα κάθε Κυριακή που παίζει ο ΠΑΟΚ.
Είναι οι άνθρωποι της πόλης. Θεσσαλονίκη είναι ο Γιάννης Κυριακίδης, ο Γιώργος Κούδας, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Κώστας Λαχάς, ο κύριος που πουλούσε σάμαλι στη Μοδιάνο και ο κύριος που διόρθωνε ποδήλατα σε μία πρασιά οικοδομής στην Αγια Σοφιά.
Όσα θυμάμαι, στιγμές δικές μου μπερδεμένες με τη ζωή της πόλης, με κάνουν να χαμογελάω. Οι αναμνήσεις τώρα δεν έχουν νοσταλγία, δεν κρύβουν το “κάποτε ήταν καλύτερα” γίνονται κίνητρα και όρεξη για δουλειά, για να προλάβουμε να εκπληρώσουμε τις προσδοκίες μας γι' αυτό που κάποτε θέλαμε να γίνει η πόλη μας, όταν εμείς θα μεγαλώναμε...
Γιατί δεν φοβόμαστε όλα αυτά που θα γίνουν για εμάς από εμάς.
